Vandaag is het 5 mei Bevrijdingsdag en gaan mijn gedachten terug naar 2005, het jaar dat ik intuïtief en impulsief afreisde naar Zuid-Afrika omdat ik behoefte had om te ervaren wat leven in vrijheid betekend. De eerste reactie die ik kreeg van mijn omgeving was ‘opgetrokken wenkbrauwen’, diep zuchten en de woorden ‘als vrouw alleen is het niet veilig om af te reizen naar Zuid-Afrika’. En toch voelde ik: daar vind ik mijn antwoord. Ik had de reis al geboekt voordat ik vrij vroeg van mijn werkgever of had gedeeld met mijn familie.
Eenmaal in Zuid-Afrika voelde ik een enorme aarding. Mijn voeten werden aan de grond gezogen en de prachtige natuur liet ik op me inwerken. Ik keek mijn ogen uit hoe de mensen met zo weinig spullen, dichtbij de natuur en zo gelukkig leefden. De rode draad van mijn reis ging over het leven van Nelson Mandela te ontdekken. De man heeft me altijd enorm geïnspireerd. Ik wilde graag weten wat zijn drijfveer is: wat beweegt Nelson Mandela om in gesprek te gaan met mensen die hem levenslang opsloten. Hoe kun je dan nog de energie hebben om te vechten voor vrijheid, voor jezelf, je medemens en een land die in onderdrukking leeft.
Ik bezocht museums, belangrijke monumenten en bestudeerde de geschiedenis die voor het oprapen lag. Het boeide me enorm, maar toch vond ik niet het antwoord op de vraag waarom ik was afgereisd naar de andere kant van de wereld. Het laatste deel van mijn reis ging ik een week om Kaapstad reizen. Ik bezocht een aantal wijnhuizen, en proefde de meest fantastische reizen, ik at struisvogel en diverse stukken lokale wild. In dat deel van Zuid-Afrika kwam ik veel weelde en rijkdom tegen. Een compleet andere wereld dan de weken ervoor.
Op de één na laatste dag kwam ik een boottoer tegen naar ‘Robben eiland’. Het leek me super spannend om daar heen te gaan. Ik wist intussen dat de barakken waar Nelson en de overige gevangenen nog te bezoeken waren. En dat het later een lepra eiland was en mensen die ze weg wilden hebben van de bewoonde wereld werden daar heen ‘gepleurd’. Het gevoel die in me opkwam bij het lezen van de touromschrijving benauwde me en gaf een wee gevoel op mijn maag. Ik liep door, het voelde te spannend. Daarbij was de boottocht best ruw ivm het weer. Na een paar stappen draaide ik me om liep terug naar de kiosk die de kaarten van de your verkochten. Ik kocht een kaartje en liep door naar het terras. Ik dronk een koffie in de zon op het terras om bij te komen. Ik vond het nog steeds spannend om te gaan en toch voelde ik: ja dit ga ik doen.
Later die dag liep ik langs de boekhandel en kocht ik het boek van Nelson Mandela ‘a long walk to freedom’. Ik las op mijn hotelkamer door het boek, maar vond niet bepaald een antwoord op mijn vraag. De volgende dag stond ik al vroeg in de haven en stapte op de boot. De reis was onrustig met een prachtig uitzicht over het water. Eenmaal op het eiland werden we ontvangen door een tourguide die de rondleiding op het eiland verzorgde. Ik luisterde met aandacht naar zijn verhaal. Hij vertelde over de geschiedenis van Robbeneiland, hoe het eiland al die jaren had gefunctioneerd én het verhaal van Nelson Mandela. Ik had veel al gehoord tijdens mijn reis en ik liet vooral de omgeving en de energie van het eiland bij me binnenkomen.
Zo intuïtief en gevoelig als ik ben kon ik me bijna voorstellen dat de gevangen nog aan het werk waren in de mijnen en andere werkplekken. Totdat we bij de slaapplek kwamen. We kregen weer een uitleg van de guide en daarna mochten we 1 voor 1 de vertrekken in. Ik voelde dat het me benauwde. De plek was zo klein.Ik bleef staan voor het tralies en keek naar binnen. Ik zag een matrijs liggen en er was nog een klein stukje grond vrij. Geen raam, geen daglicht. Hoe kan iemand hier vrijheid ervaren? Hoe kan iemand op goede voet leven met bewakers? Hoe kan iemand de spirit vinden om vrij te komen en vrijheid te bewerkstelligen voor anderen.
En toen vielen de woorden binnen: vrijheid zit niet in je omgeving of wat anderen van je vinden’, vrijheid is wat jij van binnen ervaart, despite wat anderen van je vinden of je ‘aandoen’. Ik herinnerde me de woorden uit zijn boek. Daar staande in het cellencomplex, kijkende door het tralies, voelde ik het: vrijheid zit in mezelf. Ik hoef niets met wat anderen van me vinden. Ik hoef niet te zoeken naar bevrijden of vrijheid. Ik ben zo vrij als ik mijn mind de vrijheid geef.
Tot op de dag van vandaag herinner ik mezelf regelmatig aan deze woorden. Leven in vrijheid, is leven met een bevrijde mind. Het (overdenken), oordelen en controle houden, brengen me het gevoel van opgesloten zitten. Juist vandaag wil ik je mijn inzicht over bevrijding delen. Mocht het je ook inspireren, last dan een like of reactie achter met jouw inzicht over bevrijding.
